แชร์

บนเส้นทางการสร้างสรรค์ By:Wichien Wongsupalak (Thai)

อัพเดทล่าสุด: 17 ธ.ค. 2024

95 ผู้เข้าชม

ศิลปิน

Wichien Wongsuppalak (Thai)

Wichien Wongsupalak (Thai)

บนเส้นทางการสร้างสรรค์

กล้วยไม้และโอ่งน้ำใจไมตรี สีอะคริลิคบนผ้าใบ
120 x 100 เซนติเมตร
ผลงานสะสมที่ไม่ได้เก็บข้อมูล

กล้วยไม้และโอ่งน้ำใจไมตรี
สีอะคริลิคบนผ้าใบ
120 x 100 เซนติเมตร
ผลงานสะสมที่ไม่ได้เก็บข้อมูล

ในปี พ.ศ.2525 เป็นวาระสำคัญของประเทศไทย กรุงเทพฯและกรุงรัตนโกสินทร์ ครบ 200 ปี ในคราวเดียวกัน ผมได้ตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางชีวิตครั้งสำคัญ จากพนักงานธนาคาร รับรางวัลดีเด่น 2 ปีซ้อน มีอนาคตที่ก้าวหน้าแต่ไม่สามารถ เหนี่ยวรั้ง...ให้ผมเดินบนเส้นทางการวาดฝันได้ ผมตัดสินใจเขียนจดหมายลาออกไป เป็นศิลปินเขียนรูปตามฝันด้วยอุดมการณ์ และมีความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าว่า... ศิลปินสร้างสรรค์ งานศิลป์ด้วยจิตวิญญาณและความรัก ผลงานศิลป์ดังกล่าวมีคุณค่า ให้กับตัวผมเองแล้วยังเผื่อแผ่ความสุขให้กับเพื่อนมนุษย์ได้อย่างแน่นอน....

แม้จะทราบดีว่า....อนาคตการตัดสินใจเป็นศิลปินต้องลําบาก อดอยาก ตามความเชื่อที่มีมาแต่โบราณ...ศิลปินไส้แห้ง เพราะศิลปะไม่ได้อยู่ในวิถีชีวิต ศิลปะอยู่ในชั่วโมงที่ 25 สําหรับสังคมไทย ศิลปินนอกจากจะไส้แห้งจริงๆ แล้ว ยังไม่มีปัจจัยเกื้อหนุนให้พวกเขาได้ดํารงชีวิต อย่างมีคุณค่า บุคคลระดับชาติที่เข้าใจและเห็นคุณค่าศิลปินศิลปะจริงๆ ยังขาดแคลนมากๆ ซึ่งแตกต่างกับสังคมตะวันตกที่ให้ความสำคัญกับศิลปินและ ศิลปะอยู่ในชั่วโมงต้นๆ ของเวลา 24 ชั่วโมง

สังคมที่มีการพัฒนาแล้ว ศิลปะมีคุณค่า มีความสำคัญ เป็นส่วนหนึ่งของวิ ของว ชวต ศิลปิน ศิลปะ สามารถพัฒนาสังคม นําประเทศไปสู่ความเจริญได้อย่างยั่งยืน และมนุษย์จะสมบูรณ์พร้อมก็ต้องมีศิลปะอยู่ในจิตใจ...ผมจึงไม่ยอมย่อท้อ ที่จะลําบากบนส้นทางศิลป์ที่เลือกแล้ว

จากเด็กบ้านนอกห่างไกลความเจริญของภาคใต้ จังหวัดนครศรีธรรมราช ผมได้เรียนรู้ และมีประสบการณ์เข้าใจว่า....เมืองใหญ่ที่มีความเจริญทางวัตถุไปไกลเกินกว่า การพัฒนาจิตใจ การบกพร่องทางจิตวิญญาณความเป็นมนุษย์ เป็นสังคมแห่งความ แห้งแล้งไม่สมควรพักอาศัย เพราะตลอดเวลา 24 ชั่วโมง เป็นเดือน เป็นปี และหลายๆ ปี ทำให้คุณภาพชีวิตหยาบกร้าน ขาดแคลนรอยยิ้มให้แก่กันแบบที่คุ้นเคยเหมือนสังคมชนบท ให้ผมคิดตั้งคําถามอยู่ตลอดเวลาว่า ทำไมสังคมเมืองหลวง เป็นสังคมที่ไม่ค่อยมีความจริงใจต่อกัน ใส่หน้ากาก ซ่อนเร้นใบหน้า การแก่งแย่งและ แข่งขันเพื่อชัยชนะ จึงไม่เห็นใครจะยอมให้ใครก่อน....และมองเห็นการคบกันมีมูลค่า ทางธุรกิจมากกว่าการจะเป็นมิตรภาพอย่างแท้จริง

หน้ากาก สีอะคริลิคบนผ้าใบ
100 x 80 เซนติเมตร
ได้รับคัดเลือกไปร่วมแสดง
งานศิลปกรรมเยาวชน ณ ประเทศฮ่องกง

ศิลปินสร้างสรรค์ งานศิลป์ด้วยจิตวิญญาณและความรัก ผลงานศิลป์ดังกล่าวมีคุณค่า ให้กับตัวผมเองแล้วยังเผื่อแผ่ความสุขให้กับเพื่อนมนุษย์ได้อย่างแน่นอน....

แม้จะทราบดีว่า....อนาคตการตัดสินใจเป็นศิลปินต้องลําบาก อดอยาก ตามความเชื่ ามเชื่อที่มีมาแต่โบราณ....ศิลปินไส้แห้ง เพราะศิลปะไม่ได้อยู่ในวิถีชีวิต ศิลปะอยู่ในชั่วโมงที่ 25 สําหรับสังคมไทย ศิลปินนอกจากจะไส้แห้งจริงๆ แล้ว ยังไม่มีปัจจัยเกื้อหนุนให้พวกเขาได้ดํารงชีวิต อย่างมีคุณค่า บุคคลระดับชาติที่เข้าใจและเห็นคุณค่าศิลปินศิลปะจริงๆ ยังขาดแคลนมากๆ ซึ่งแตกต่างกับสังคมตะวันตกที่ให้ความสำคัญกับศิลปินและ ศิลปะอยู่ในชั่วโมงต้นๆ ของเวลา 24 ชั่วโมง

สังคมที่มีการพัฒนาแล้ว

ศิลปะมีคุณค่า มีความสำคัญ เป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิต

ศิลปิน ศิลปะ สามารถพัฒนาสังคม นําประเทศไปสู่ความเจริญได้อย่างยั่งยืน

หน้ากาก 2
สีอะคริลิคบนผ้าใบ
150 x 120 เซนติเมตร

หุ่นนิ่งหน้ากาก
สีอะคริลิคบนผ้าใบ
150 x 120 เซนติเมตร
ผลงานช่วงเวลาที่กําลังศึกษา เพาะช่าง

หน้ากาก
สีอะคริลิคบนผ้าใบ
150 × 120 เซนติเมตร
ผลงานสะสมที่ไม่ได้เก็บข้อมูล

ดอกไม้ป่า
สีอะคริลิคบนกระดาษ 80 x 60 เซนติเมตร
ภาพเขียนภาพแรกเมื่อได้เข้าไปเป็น
ส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ณ ดอยขุนตาล จังหวัด ลําปาง

ใบไม้สามใบ ณ ดอยขุนตาล
สีอะคริลิคบนผ้าใบ
80 x 60 เซนติเมตร
ผลลงานสะสมที่ไม่ได้บันทึก

เมื่อผมตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางชีวิตใหม่ ด้วยการเดินเข้าหาธรรมชาติ เป็นส่วนหนึ่ง ของธรรมชาติ เข้าไปอยู่อย่างผู้นอบน้อม บนภูเขาสูง ณ ดอยขุนตาล จังหวัดลําปาง สภาพสิ่งแวดล้อมอันงามบริสุทธิ์ สายหมอกอันอุดม ความสงัดแห่งขุนเขา ป่าไม้ และธรรมชาติที่มีความยิ่งใหญ่มหัศจรรย์ ได้ขัดเกลาตัวตน ความคิด และจิตวิญญาณ รวมทั้งการแสดงออกในผลงานภาพเขียนของผม เปลี่ยนแปลงไปตามสภาวะที่ผมดํารงอยู่อย่างหมดสิ้น

ภาพวาดสีอะคริลิคระบายเรียบ สะอาด ประณีต เลือกสรรธรรมชาติมาบางส่วนเป็น จุดสนใจ บันดาลใจฝันให้เกิดความสงัดเงียบ หนาวเย็นยะเยือก ความอ้างว้าง เหงา เศร้า รวมทั้งยังมีความหวังและเสรีที่สื่อด้วยดอกไม้ป่า กล้วยไม้ป่าและใบไม้ชิ้นเล็กๆ เป็นอยู่ท่ามกลางขุนเขาสุดขอบฟ้า ให้ผมเรียนรู้ความจริงจากธรรมชาติด้วยความเข้าใจ มีความมุ่งมั่นศรัทธา และมีความรักในการทำงานศิลปะด้วยจิตใจแจ่มชัด

บนยอดภูเขาสูงที่ผมสัมผัสได้รอบทิศ 360 องศา มองไปทางไหนพบเจอแต่ต้นไม้ ใบไม้ ดอกไม้ป่า ทิวเขาทับซ้อนเป็นชั้นๆ แผ่นฟ้ากว้าง สลับลวดลายสีที่ไม่เคยซ้ํากันสักวัน ละอองหมอกตอนรุ่งสางมองเห็นสุดสายตา ลอยเลื่อนอ้อยอิ่งเมื่อแสงอรุณโลมไล้ เป็นสภาวะแห่งความงดงามเหมือนกับภาวะจิตที่พระพุทธเจ้ามั่นสอนให้เข้าใจการเปลี่ยนแปลง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปอยู่ตลอดเวลา ให้ผมมีสติมั่นคงในอุดมการณ์บันดาลฝัน ภาพธรรมชาติอย่างมั่นคง

สายลมเย็นพัดผ่าน เปลี่ยนแปลงฤดูกาล ใบไม้ไหวร่วงโรย ก่อเกิดการเติบโต เสียงนกกาขับขานจากหุบเขาใกล้ ไกล สะท้อนก้องกังวาน ธรรมชาติไม่เคยขาดเสียง สัญญาณของพงไพรให้ผมได้เรียนรู้อยู่ทุกวินาที มิเคยหยุดพักทั้งกลางวันและกลางคืน

เมื่อฤดูร้อนแวะมาเยือน แมลงจักจั่นพร้อมใจประสานเสียงได้อย่างมหัศจรรย์ มีความกังวาลยิ่งกว่าการขับร้องเพลงและบรรเลงของวงโอเปร่าที่มนุษย์คัดสรรว่าดีที่สุด

ขณะเดียวกัน กล้วยไม้ป่าเกาะเกี่ยวบนต้นไม้ใหญ่ ต่างเร่งผลิช่อแตกดอกเบ่งบาน ส่งกลิ่นหอมประดับป่าหน้าแล้งได้อย่างงดงาม การดํารงชีวิตเพียงละอองน้ำค้างยามค่ําคืน อยู่อย่างธรรมชาติ แต่ช่อกล้วยไม้ป่ายังสามารถเบ่งบาน รักษาถนอมกลีบ อันบอบบางได้อย่างอัศจรรย์...

ผมจึงนิยมวาดดอกกล้วยไม้ป่า...เป็นเช่นชีวิต

กล้วยไม้ 3 สี 2525
สีอะคริลิคบนกระดาษ
80 x 60 เซนติเมตร
ผลงานสะสมทิสโก้

เพื่อนเรียน
สีอะคริลิคบนผ้าใบ
120 x 80 เซนติเมตร
ผลงานช่วงเวลาที่กําลังศึกษา เพาะช่าง

ถ้าหากมนุษย์เรามีความละเอียดมากพอ สัมผัสความงามของธรรมชาติ ป่าเขา ลําเนาธาร โขดหินและสรรพสัตว์ได้อย่างลึกซึ้ง และมีความสุขสงบอย่างมหาบุรุษเอก องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าค้นพบความจริงของชีวิต ความจริงของธรรมชาติมาแล้วกว่า 2,600 ปี

ดังนั้น ภาพจิตรกรรมธรรมชาติ สะท้อนความคิดของผม น้อมนํา หลักคําธรรมะแห่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า และที่ผมได้เข้าไปอาศัยธรรมชาติ เรียนรู้ธรรมชาติ เลือกสรรธรรมชาติ ทั้งใบไม้ ดอกไม้ ทิวเขา ม่านหมอก ความสะอาด สงบสงัด รวมทั้งวิญาณจากธรรมชาติให้ผมเกิดจินตนาการบันดาลใจฝันภาพจิตรกรรมด้วยความรักและศรัทธา

กลางปี พ.ศ. 2558 ผมมีโอกาศขึ้นไปทัศนศึกษา บ้านที่พ่อสร้าง โครงการพัฒนา ตามพระราชดําริ ปางตอง จังหวัดแม่ฮ่องสอน แม้จะมีเวลาสั้นๆ แต่ประสบการณ์ กับเพื่อนคู่ใจ เมื่อ 30 ปีที่แล้ว ขับรถจากกรุงเทพ-แม่ฮ่องสอน ขึ้นมาชมดอกบัวตองบาน ธรรมชาติงดงามบนดอยสูง ได้เรียนรู้ วิถีวัฒนธรรมชนเผ่า ชื่นชมกล้วยไม้ป่า ดอกไม้บนดอยสูงต่างๆ เป็นต้นธารการวาดฝันของผม และเป็นสาเหตุให้รถ เกิดอุบัติเหตุ ชนภูเขา เกือบฝากชีวิตไว้ที่หุบเหว คตโค้งและอีกหลายครั้ง ได้ย้อนกลับมา เพราะหลงเสน่ห์ แม่ฮ่องสอน

การได้เข้าชมพื้นที่ในโครงการพัฒนาตามพระราชดําริต่างๆ ยิ่งทำให้ผมมั่นใจ เข้าใจ เข้าถึง ป่ารักษ์น้ำ มีความสำคัญ เป็นห่วงโซ่ธรรมชาติ ยังผลต่อคุณภาพชีวิต รวมทั้งความงดงามในธรรมชาติ ให้นึกถึง โครงการ ป่าสวย น้ำใส ตะวันฝัน คุณหญิงชดช้อย โสภณพนิช เป็นประธานจัดงาน นําเงินรายได้จากการจําหน่ายภาพมอบให้ มูลนิธิธรรมนาภ เป็นจํานวนมากกว่าแปดแสนบาท แม้เวลาจะผ่านแล้ว 25 ปี ที่ผมได้นําเพื่อนศิลปิน กลุ่มตะวัน รังสรรค์ศิลปะเพื่อสร้างสํานึกป่าไม้ การอนุรักษ์แหล่งทรัพยากรธรรมชาติ ณ อําเภอจอมทอง จังหวัดเชียงใหม่ ยังอยู่ในความทรงจํา มีความผูกพัน การสร้างสรรค์ภาพธรรมชาติ เป็นเช่นลมหายใจ